Tot een jaar geleden had ik maar weinig respect voor de steeds groter groeiende massa webshop-mama’s. Thuis zitten met de kids en een internetwinkeltje beginnen in biologische luiers, hippe zelfgenaaide kinderkleertjes, gehaakte sieraden of knutselspullen, terwijl manlief het grote geld binnenbrengt: zo kan ik het ook. En zo kan ik het ook, maar er komt wel wat meer bij kijken dan even een WordPress-paginaatje aanmaken en daar wat spulletjes op dumpen.
Twee jaar geleden bedacht ik het idee om een unisex geboorteslinger op de markt te brengen. En nu, twee jaar later, is het pas zo ver want tussen het eerste prototype en een volwaardig product bevinden zich meer dan genoeg hobbels in de weg. Welk materiaal moet het product worden? Moet en kan ik patent aanvragen op het idee? Van SWOT-analyses had ik, tot ik een stapel ondernemersboeken bij de bieb leende, nog nooit van gehoord.
Oh ja, er moet ook een verpakking om het product! En een goede handleiding om het ding in elkaar te zetten. Een Kamer van Koophandel-nummer is ook wel handig en een zakelijk rekening komt vast ook van pas. En misschien willen mensen wel met iDeal betalen? Er moeten mooie foto’s van het producht komen, een website en flitsende visitekaartjes. Laat ik vooral niet vergeten BTW te rekenen over de prijs van mijn product! En hoe ga ik het gebeuren eigenlijk opsturen naar klanten?
Twee stappen vooruit en één achteruit dus. En een kwestie van doorgaan. Meerdere malen heb ik gedacht ‘ik stop ermee, ik ben hier niet voor gemaakt’. Hele betogen heb ik gehouden tegen mijn geliefde dat productontwikkeling niks voor mij was. En ondernemen al helemaal niet! Zo wilde ik het liefst dat iedereen mijn product kon kopen, tot aan de bijstandsmoeder aan toe. Maarja, als ik de productiekosten eraf trok, zou ik er dan op toe moeten leggen. En dus werd met pijn in m’n hart de prijs bepaald, die maakte dat er nog iets van winst overbleef.
En dan was het nog het zelf-doen-issue. Mijn idee uit handen geven, misschien wel door iemand anders laten maken? Vreselijk vond ik het. Investeerders, daar moest ik ook al niks van hebben, want ik kende de horrorverhalen dat een idee dankzij een mega-investeerder de markt veroverde maar dat de bedenker er maar drie stuivers aan overhield. Vrienden durfde ik ook niet te vertellen waar ik mee bezig was, want het zou niet de eerste keer zijn dat ik een wild idee had, maar dat er in concreet niks van terecht kwam. Eerst maar eens zorgen dat het gerealiseerd werd en het dan misschien eens wereldkundig maken. Koudwatervrees had ik zodoende ook voor crowdfunding. En dus investeerde ik, onder de noodzakelijke aanmoediging van familie en enkele vrienden die ik wel durfde in te lichten, vooral zelf tijd en geld in het idee.
Maar vanaf volgende week is het zover, dan start de verkoop van mijn product. Als niet de producent opeens veel te laat levert, de visitekaartjes verkeerd worden bezorgd of de webmail-functie van m’n site het opeens begeeft. Ik weet niet hoe die webshop-mama’s het allemaal doen en voor elkaar hebben gekregen (mèt kinderen om zich heen), maar ik kan u wel vertellen: die internetwinkel was er niet zonder slag of stoot. Respect voor de webshop-mama!
