Noem het maar zo, ik ben de snipper ondernemer. Heb nergens tijd voor, wil een heleboel, het liefst alles tegelijk. Ik werk twee dagen per week bij de provincie om de zogenaamde cultuureducatie te organiseren. We organiseren talentenjachten voor middelbare scholieren, maken lesbrieven over muziek en literatuur voor leerlingen van de basisschool.
Ook regelen we voorleesavonden met regionale én landelijke schrijvers waarbij kinderen na afloop voor weinig geld de boeken kunnen kopen.
Allemaal ontzettend leuk en ontzettend belangrijk vind ik zelf, maar met die twee dagen per week kan ik maar net de huur van mijn tweekamer appartementje in Arnhem betalen. Daarom heb ik sinds drie jaar ook mijn eigen bedrijfje. Ik adviseer filmhuizen en buurtcentra over de programmering, kies films voor ze uit, schrijf als copywriter de folders. Heb ik even geluk dat die filmhuizen en buurtcentra te weinig budget hebben om hun eigen personeel te betalen. Maar zelfs als ik de hele organisatie van lezingen voor mijn rekening neem, of in mijn eentje een heel filmhuis run, dan kan ik nog niet ruim leven en lunchen met mijn vriendinnen als ze me daarvoor opbellen.
Die vriendinnen die met me willen lunchen hebben zelf ook geen goede baan. “Zoek dan gewoon een leuke vent met geld.” Niet dat ik per se een miljonair moet trouwen, zeggen ze dan. Maar leuke mannen genoeg en als hij dan ook nog eens een vast inkomen heeft, “dan kan jij mooi aan je hobby’s werken”. Ik word rood, knijp in het plastic van de telefoon en wil bijna ophangen. “Het zijn geen hobby’s!”, roep ik opgewonden. “En die leuke mannen ben ik het afgelopen jaar anders helemaal niet tegengekomen.”
Ergens weet ik dat mijn vriendinnen gelijk hebben. Ik verdien te weinig, en heb geen tijd om te genieten van de geneugten des levens: een bruine boterham met Van Dobben kroket op het terras, of een blonde man met rossig baardje, gespierde maar niet te gespierde armen.
Bang voor het verdriet, het rondtollen in mijn eigen gedachtes stort ik me weer op mijn werk en bel een filmhuis ergens in Zuid-Holland om ze mijn goedkope freelance diensten aan te bieden.
Hij neemt op, Martijn, en we spreken af om volgende week dinsdag mijn plannen te bespreken in die middelgrote stad midden in het Groene Hart. Martijn luistert rustig, en zegt met die vrolijke stem die nergens bang voor is: “Ik kan wel wat hulp gebruiken.” Niet we (het filmhuis, zoals altijd), maar ik! Ik voel me licht opgewonden. Ja, ik heb weer een opdracht binnen. En belangrijker, hoe zoetsappig het ook klinkt, ik ga die Martijn helpen om af en toe uit de donkerte van de projector kamer te komen
